Новото истражување, ко-водено од експерти во Mass General Brigham, откри дека мозочните скенови можат да откријат свест кај некои пациенти со мозочна повреда кои не реагираат.
Во студијата, 241 учесник со тешка мозочна повреда кои не реагирале на едноставни инструкции биле оценувани со функционална магнетна резонанца (fMRI), електроенцефалографија (EEG), или со двата теста. За време на овие тестови, учесниците слушале инструкции, како на пример “замислете дека ја отворате и затворате раката”, по што следело, 15-30 секунди подоцна, “престанете да ја замислувате дека ја отворате и затворате раката”. Одговорите на мозокот при fMRI и EEG покажале дека 60 (25 проценти) од учесниците постојано ја следеле оваа инструкција прикриено, во текот на неколку минути. Според авторите на студијата, објавена на 15 август во New England Journal of Medicine, пациентите кои го демонстрираат овој феномен, наречен когнитивна моторна дисоцијација, разбираат јазик, ги паметат инструкциите и можат да одржуваат внимание, иако изгледаат неотзивни. За овие пациенти, когнитивните (т.е. мисловните) способности ги надминуваат и затоа се дисоцирани од моторните способности.
Некои пациенти со тешка мозочна повреда не изгледаат како да го обработуваат својот надворешен свет. Меѓутоа, кога се оценуваат со напредни техники како што се тестови базирани на задачи со fMRI и EEG, може да се открие мозочна активност која сугерира спротивното. Овие резултати поставуваат критични етички, клинички и научни прашања – како можеме да ја искористиме таа невидлива когнитивна способност за да воспоставиме систем за комуникација и да промовираме понатамошно опоравување?”
Јелена Бодиен, PhD, водечки автор на студијата, истражувач во Spaulding-Harvard Traumatic Brain Injury Model Systems и Центарот за неуротехнологија и неурообнова на Масачусетската општа болница.
По значителна мозочна повреда, поединците може да имаат нарушување на свеста, што може да вклучува кома, вегетативна состојба или минимално свесна состојба. Од првата студија што ја демонстрира когнитивната моторна дисоцијација кај лица со нарушувања на свеста беше објавена пред скоро две децении, центрите ширум светот открија дека оваа состојба се јавува кај приближно 15 до 20 проценти од неотзивните пациенти. Меѓутоа, тековната студија сугерира дека може да биде присутна кај 25 проценти од пациентите, па дури и повеќе. Когнитивната моторна дисоцијација била најчеста кај учесниците оценети со fMRI и EEG, што сугерира дека може да бидат потребни повеќе тестови, користејќи различни пристапи, за да се осигури дека свеста не е пропуштена.
Оваа студија вклучувала податоци за учесници од шест различни локации кои се простираат низ Соединетите Американски Држави, Обединетото Кралство и Европа, собрани во период од приближно 15 години. Секоја локација ги развила и ригорозно ги тестирала своите методи за откривање на когнитивната моторна дисоцијација за да се минимизира можноста за случајно добивање позитивен резултат. Некои локации регрутирале учесници од интензивната нега само неколку дена по нивната тешка мозочна повреда, често предизвикана од траума како што е сообраќајна несреќа, мозочен удар или срцев удар. Други локации вклучувале учесници кои биле месеци до години по нивната повреда или болест и живееле во старечки домови или дома.
Покрај проучувањето на 241 учесник кои не реагирале на едноставни инструкции, истражувањето вклучувало и 112 учесници кои реагирале на едноставни инструкции на болничкиот кревет. Од оваа последна група се очекувало добро изведување на тестовите со fMRI и EEG, но, кај 62 проценти од тие учесници, истражувачите не откриле мозочни одговори кои сугерираат дека прикриено ги следеле инструкциите. Авторите забележуваат дека ова откритие може да ја рефлектира сложеноста на задачите со fMRI и EEG и да ја истакне високата ниво на мисловни вештини потребни за нивно изведување.
Само знаењето дека некој е когнитивно свесен и поспеособен отколку што изгледа на прв поглед, може значително да ја измени нивната клиничка нега. “Семејствата ни кажале дека откако позитивниот резултат што открива когнитивна моторна дисоцијација ќе биде споделен со клиничкиот тим на пациентот, тоа може да го промени начинот на кој тимот се однесува кон нивниот сакан,” рече Бодиен. “Одеднаш, тимот повеќе обрнува внимание на суптилни бихејвиорални знаци кои би можеле да бидат под волонтерска контрола, или зборува со пациентот, или пушта музика во собата. Од друга страна, пропуштањето на откривањето на когнитивната моторна дисоцијација може да има сериозни последици, вклучувајќи прерано прекинување на животната поддршка, пропуштени знаци на свесност и недостаток на пристап до интензивна рехабилитација.”
“Ние откриваме дека ваквата остра дисоцијација на задржаните когнитивни способности и без никакви бихејвиорални докази за нив не е ретка појава. Мислам дека сега имаме етичка обврска да се ангажираме со овие пациенти, да се обидеме да им помогнеме да се поврзат со светот,” рече Николас Шиф, MD, професор по неврологија и невронаука на Институтот за истражување на мозокот и умот Feil во Weill Cornell Medicine и административен водич на конзорциумот. “Она што ни треба овде е она што ние во нашиот конзорциум се обидуваме да го започнеме веќе дваесет години: одржлив напор за да се придонесе за пациентите со нарушувања на свеста преку систематско медицинско истражување, развој на технологии и подобра клиничка инфраструктура.”
Една од ограничувањата на студијата беше дека тестирањето не беше стандардизирано; секоја од локациите за тестирање ги тестирала пациентите на свој начин, создавајќи варијабилност во податоците. Дополнително, многу учесници биле регрутирани затоа што нивните семејства слушнале за студијата и се обратиле на истражувачите. Овој пристап за регрутација ги ограничува способностите на истражувачите да ја утврдат глобалната преваленца на когнитивната моторна дисоцијација. Нема професионални насоки кои утврдуваат како когнитивната моторна дисоцијација треба да се процени и повеќето центри не можат да го обезбедат ова тестирање; клиничката примена ќе треба да биде фокусна точка за идни истражувања.
“За да го продолжиме нашиот напредок во оваа област, треба да ги валидацираме нашите алатки и да развиеме пристапи за систематско и прагматично оценување на неотзивните пациенти за тестирањето да биде подостапно”, рече Бодиен. “Програмата
